برپائی سفره ی هفت سین در ورودی منطقه شش

فلسفه سفره هفت  سین
در آیین هاى باستانى ایران براى هر جشن «خوانی یا سفره ای » گسترده مى شد که داراى انواع خوراکى ها بود. سفره نوروزى «هفت سین» نام داشت و مى بایست از بقیه سفره ها رنگین تر باشد. سفره هفت سین مــعــمـولاً چـند ســاعــت مانــده به زمان تـــحویل ســـــال نو آمـــاده بود و بر صفحه اى بلندتر از سطح زمین چیده مى شد.همچنین میزدپان   (MAYZADPAN) به منظور پخش کردن خوراکى ها در کنار سفره گماشته مى شد. سفره هفت سین نوروزی برپایه عدد مقدس هفت بنا شده بود.در بسیارى از منابع تاریخى آمده است که «سفره هفت سین»  نخست «سفره هفت شین» بوده و بعدها به این نام تغییر یافته است. شمع، ...... ، شیرینى ، شهد (عسل) ، شمشاد، شربت و شقایق یا شاخه نبات، اجزاى تشکیل دهنده سفره هفت شین بودند. برخى دیگر به وجود «هفت چین» در ایران پیش از اسلام اعتقاد دارند. سخنران جامعه زرتشتى در این باره مى گوید: «در زمان هخامنشیان در نوروز به روى هفت ظرف چینى غذا مى گذاشتند که به آن هفت چین یا هفت چیدنى مى گفتند. بعدها در زمان ساسانیان هفت شین رسم متداول مردم ایران شد و شمشاد در کنار بقیه شین هاى نوروزى، به نشانه سبزى و جاودانگى برسر سفره قرارگرفت. بعد از سقوط ساسانیان وقتى که مردم ایران اسلام را پذیرفتند، سعى کردند که سنت ها و آیین هاى باستانى خود را هم حفظ کنند.